berfince hayat

gözyaşım bitene kadar ağlamak,uyuyup uyanmamak,görmemek duymamak istiyorum.bu kadar güçsüz olduğum için kendime kızıyorum.ama elimde değil. kafamda tonlarca ağırlık var sanki.konuşsam anlatsam kimse anlamayacak gibi.kendimi bu kadar ağır bu kadar çaresiz güçsüz hissetmemiştim.kendimi yukarı çekmeye çalışıyorum ama sanki ayağımdan çeken güç daha kuvvetli.kafamı dağıtamıyorum hiçbirşeye odaklanamıyorum.biliyorum geçecek bu günler nede olsa kuşun kanadını çırptığı an kadar bibirine yakınmış hüzün ve mutluluk.yukarı kaldırdığında mutluluk aşağı indirdiğinde hüzün.
korkuyorum korkularımdan.beni daha fazla karanlığa çekmesinden.
neden neden bu kadar kötü oluşum?hepiniz bunu soracaksınız biliyorum.daha önce yağızla ilgili yazımda endişelerimden bahsetmiştim.duyormu görüyormu hep soru işareti demiştim.içimden geçenleri söylemiştim sizde annelik demiştiniz.yağızı geçen martın 13 de işitme testine götürdüğümde bir kulaktan geçmiş diğer kulaktan geçememişti.adam tıkanıklık olabilir demişti ama ben beklememiş ertesi gün daha iyi bir hastaneye götürmüştüm.adam yüzüme çocuğunuzun iki kulağındada problem var sinir kaybıysa tedaviside yok dediğinde dünya başıma yıkılmıştı. yanımda oturan anne beni bir kere öpermisin diyen çocuğa bakıp benim çocuğum anne diyemeyecek diye saatlerce ağlamıştım. doktorun yaptığı ikinci test birinci teste göre daha iyi çıkmıştı.doktor %40 işitme kaybı olduğunu söylemişti.hayattaki karşılığı bizim konuşma seslerimizi duyacağını ama belirli sesleri işitemeyeceğini söylemişti.saatler öncesindeki sıfır duyma tespitine göre bu benim için mucizeydi.6 ayda tekrar gelip görüşecek ve ne yapacağımıza karar verecektik.ben bununla yaşamaya alışmıştım.taki geçen gün gittiğimiz konsere kadar. konser sırasında havai fişek lere uyandı yağız ama korkmadı ağlamadı. 3 kere sıçradı gözünü açtı ama uyanamadı.evet çok yorgundu evet derin uyumuştu ama yine korkularım başladı.hoş arkadaşımın bebeğinde problem olmamasına rağmen oda hiç uaynmadı ama bu beni teselli edemedi.acaba yolunda gitmeyen bişeymi var yada kayıp doktorun söylediğinden çok mu?
bu sorular beynimi kemiriyor.hergün düzelceğime daha kötü oluyorum.nette yaptığım araştırmalarda ilk ayda işitme kayıplarına müdahale edilmeli diyor.yoksa geç kalınabilir diyor.gittiğimiz doçentte 6 aydan önce birşey yaptıramayız diyor.zaten bu derecedeki bir kayıbı sizin farketmeniz bile ilginç diyor.nasıl farkettiniz dediğinde sadece hissettim demiştim. ama bilemiyorum.kafam allak bullak.yağız test zamanında çok yıprandı.hatta 1 hafta gülmedi boş boş baktı kilo almadı.doktoru çok yıprandığını ve bu tarz testler için biraz daha beklememiz gerektiğini söylüyor. yine çocuğuma ilaç içirilip uyutulmasını izlemek istemiyorum. o ilacın vucudunu terk edene kadar o mutsuz haline tanık olmak istemiyorum.
bu olaylar karşısında tek benim başıma gelmiş gibi bu kadar ağlak bu kadar güçsüz olduğum için kendimden nefret ediyorum.ama ağlıyorum .ağlıyorum.ağlıyorum.