"Barış Çiçeği"

Uzun zaman oldu yazmayalı ya da bana çok uzun geldi. Her gün yazı yazmak istiyorum. Ama sanki zaman dar, gün yetmiyor bana. İşte zaman ayıramıyorum. Eve gidince yazarım diyorum eve gidince gece nasıl oluyor hiç anlamıyorum. Yemek, bulaşık temizlik v.s. offfffff yazarken bile bunaldım. Neyse bu arada bizim buralara soğuklar iyice geldi. Yağmur, rüzgar ve soğuk gelsin ben pek memnunum ama bahçem değil. O yüzden size bahçeden güzel haberler veremiyorum. Ama yukarıdaki çiçek aramıza yeni katıldı. Barış çiçeği adı. Aslında kendisini ilk işyerimde, patronun odasında görmüştüm. Beyaz çiçekleriyle harika görünüyordu ki ilk görüşte aşık olmuştum kendisine:) hemen netten adını, bakımını ve nasıl çoğaltılacağını öğrenmiş ve kimseler yokken bir kök uçurmuştum:)Köklendirmiş, ekmiş ama hüsrana uğramıştım. İkinci denemede de başarısız olunca üçüncüsünü denemedim. Neden mi? Kökler azaldı ve yakalanma riski arttı:) Tam barış çiçeği sayfasını kapattık derken geçtiğimiz hafta sonu hiç olmayacak bir şey oldu. Cumartesi akşamı annemlerden dönüşte yürüyelim dedik. Saat 11,30 civarı. Kaldırımda sohbet ederek yürürken Erkuş durdu ve canım yol kenarına çiçek atmışlar dedi. Tabi gözlüğü olmayınca göremeyen Berfin karısı çiçeği bir türlü göremedi. Canım çiçek varsa kapta gel dedim. Ben dedim hem de Erkuş ‘a. Yolda para görsek eğilip almayan tipler az ilerisinde çöp duran yerden saksı alıyor. Manzarayı düşünsenize. Erkuş’un ciddi misin bak giderim alırım tarzında tehditlerini duymazdan gelerek hadi al , git alsana ne olacak gazlarıyla Erkuş’umu gönderip aldırdım çiçeği. Elinde çiçekle yanıma gelince birde ne göreyim barış çiçeği ama yapraklar aşağı doğru sarkmış yani bir tane dik duran yaprak yok. Tabi biz bir yandan halimize gülüyoruz bir yandan çiçeği ne yapacağımızı düşünüyoruz. Erkuş yaşamaz bu atalım gitsin diyor ben hayır olmaz yaşatırız diyorum. Diğer yandan da kimse görmüşümüdür bizi, gördülerse bu kılık kıyafetle çöp kenarlarından malzeme topluyorlar demişlerdir deyip halimize gülüyoruz. Bu arada çiçeğin yeni evlenmiş birine ait olduğunu düşündük. Çünkü etrafındaki kâğıt ve kurdeleler bile çıkarılmamıştı. Eve geldim birde ne göreyim toprağı taş gibi olmuş. Allah’ım insan dibine bir damla su dökmez mi ya. Gece gece çok kızdım o insanlara. Ama haksız mıyım bakamıyorsan bakabilecek birine ver ne bileyim sağlamken kapının önüne koy biri alsın değil mi? Her neyse hemen çiçeğin etrafındaki süsleri çıkardım, suladım ve balkona koydum. Sabah yataktan kalkınca ilk iş yanına gittim ve ne göreyim ortadaki yapraklar dikleşmiş. En kenardakiler hala solgun vaziyette olunca onları budadım. Ve bir hafta sonra çiçeğimiz yukarıda gördüğünüz durumda. Valla kendimizi hayat kurtarmış görüyorum. Düşünsenize canım kocam onu görüp, almaya çekinseydi bu çiçek çöplükte yok olup gidecekti. Ama şimdi başköşede barış çiçeğim. Böyle bir macerası var kendisinin. Şimdi evinde olanlar için genel özelliklerinden bahsedeyim. Nemli ortamı ve aydınlığı seviyor. Direk güneşten ve çok soğuktan korumak gerekiyor. Bir de kireçli suyu çok sevmiyormuş. Bahçeden haberler şimdilik bu kadar. Bol çiçekli sohbetlerde buluşmak üzere.